Пры вызначэнні аб'ёмау вытворчасці для бясстратнай работы або аб'ём рэалізацыі для атрымання зададзенай велічыні прыбытку,вазможен шэраг дапушчэнняў па наменклатуры падлеглых рэалізацыі вырабаў, велічынях пастаянных і пераменных выдаткаў, узроўнях цэн і г. д. Відавочна, што ступень нявызначанасці нашых ацэнак датычна гэтых пераменных будзе рознай. Для ўліку змяненняў значэнняў гэтых пе-раменных выкарыстоўваецца аналіз адчувальнасці. Пры аналізе адчувальнасці ўвага засяроджваецца на тым, як зменіцца вынік, калі зменяцца першапачатковыя ацэнкі або дапушчэнні.
У сучасных умовах гаспадарання на першы план выступае не тэхніка вызначэння фактычнага сабекошту прадукцыі, а аналіз бясстратнасці і вызначэнне выдаткаў і прыбытку для прыняцця рашэння, накіраванага на максімізацыю рэнтабельнасці вытворчасці.
Прадпрыемства можа прыняць наступныя варыянты рашэнняў датычна вытворчай праграмы:
* поўнасцю адмовіцца ад выпуску стратнай прадукцыі;
* давесці аб'ём выпуску да поўнай загрузкі вытворчых магутнасцей;
* за кошт павышэння зменнасці работы і выкарыстання іншых магчымасцей павелічэння прадукцыйнасці работы выканаць усе заяўкі гандлёвых арганізацый, якія за кошт росту аб'ёму рэалізацыі пры нязменных пастаянных выдатках даюць прырост прыбытку.
Пры выкарыстанні першага варыянта павялічыцца сабекошт прадукцыі за кошт размеркавання пастаянных выдаткаў на меншую колькасць прадукцыі, што можа значна паменшыць фінансавы вынік ад рэалізацыі прадукцыі.
Па гэтай прычыне ў некаторых выпадках для прадпрыемства можа аказацца больш выгадным уключэнне ў вытворчую праграму прадукцыі з найменшым узроўнем страт.
Па меры змянення цэн на матэрыялы і сыравіну, тарыфаў і іншых элементаў пераменных выдаткаў, попыту і цэн на прадукцыю ўносяцца адпаведныя змяненні і ў вытворчую праграму. Таму яе карэкціроўка з мэтай максімізацыі прыбытку павінна ажыццяўляцца безупынна.
Прыняцце таго або іншага рашэння, накіраванага на павелічэнне аб'ёму рэалізацыі і сумы прыбытку патрабуе пэўных выдаткаў. Пры выпрацоўцы рашэння неабходна выясніць, якія выдаткі і даходы ма-юць адносіны да дадзенага пытання, а якія не маюдь. Тыя выдаткі і даходы, якія трашіягоць пад уплыў прынятага рашэння, прымаюцца ў разлік, а тыя, якія не залежаць ад гэтага рашэння, у разлік не прыма-юцца. У практыцы кіраўніцкага ўліку першы від выдаткаў носіць наз-ву рэлевантных, а другі — ірэлевантных.
Зыходзячы з гэтага, рэлевантныя выдаткі, якія аналізуюцца ў пра-цэсе прыняцця рашэння,~уяуляюць сабой будучы прырост грашовай наяўнадці, велічыня якога залежыць ад, падлеглай разгляду .альтэрна-тывы. Такім чынам, у разлік павінен прымацца толькі прырасны (да-датковы) рух грашовай наяўнасці, а рух наяўнасці, якая застаецца нязменнай пры выбары той або іншай альтэрнатывы, не з'яўляецца рэлевантным.
Калі не прааналізаваць дэтальна рэлевантныя выдаткі і даходы, то можна зрабіць выснову аб правамернасці набыцця тары ў знешняга пастаўшчыка, бо ў апошнім выпадку яна з'яўляецца больш таннай. Але значная велічыня выдаткаў будзе панесена прадпрыемствам не-залежна ад таго, закупіць яно гэтую тару ў дрэваапрацоўчага камбі-ната або вырабіць уласнымі сіламі. Такія выдаткі і будуць ірэле-вантнымі.
Вызначаючы рэлевантнасць можна выявіць, што некаторыя вы-даткі рэлевантны ў адньш вьшадку і ірэлевантны — у іншым. Дапусцім, на дадзеным прадпрыемстве за выраб адной скрынкі ўстаноўлена расцэнка на аплату працы ў памеры Xруб., таму за ўвесь аб'ём работы неабходна выплаціць : X* V прод.= S руб.
Акрамя таго, у адпаведнасці з дзеючым заканадаўствам абавязковыя адлічэнні складуць:
1) у фонд сацыяльнай абароны насельніцтва: S*35:100= R руб.
2) надзвычаны падатак і адлічэнні ў фонд садзейнічання занятасці: S*5: 100=W руб.
Агульная сума ўсіх пералічаных выдаткаў, якая складзе S+R+W=Y будзе з'яўляцца рэлевантнай толькі ў тым выпадку, калі прадпрыемства часова найме дадатковую рабочую сілу для вырабу драўлянай тары.
Ірэлевантнай будзе таксама і частка выдаткаў на матэрыялы. Дапусцім, прадпрыемства мае прыдатны да вытворчасці тары матэрыял, атрыманы ў выніку разборкі непрыдатнай для далейшага выкары-стання тары. Калі, напрыклад, для вырабу ўказанай колькасці драўляных скрынак патрэбна 100 м3 тараматэрыялаў, якія можна на-быць па цане, скажам, 15,6 тыс. р. за 1 м3, то пры неабходнасці поўнай іх закупкі прадпрыемству неабходна выдаткаваць 15,6 х 100 = 1560 тыс. р.
Аднак кіраўніцтва мяркуе 10% патрэбнасці у тараматэрыялах пакрыць за кошт тарнай дошчачкі, атрьшанай ад разборкі не падлеглай рамонту тары, якую, калі не скарыстаць на выраб новых скрынак, можна рэалізаваць па цане 8,4 тыс. р. за 1 м3.
Зыходзячы з гэтых даных рэлевантныя выдаткі па матэрыялах пры прыняцці рашэння аб вытворчасці драўлянай тары ўласнымі сіламі можна вызначыць наступным чьшам:
1) колькасць тараматэрыялаў, атрыманых ад разборкі не падлеглай рамонту тары 100 х 10: 100= 10 м3;
2)вартасць тараматэрыялаў, атрыманых ад разборкі не падлеглай рамонту тары пры іх выкарыстанні на выраб новай тары 15,6 х 10=156тыс. р.;
3)выручка ад рэалізацыі атрыманай тарнай дошчачкі 8,4 х 10 = 84тыс. р.;
4)упушчаная выгада ад рэалізацыі атрыманых тарных матэрыялаў па болыд нізкай цане156-84-72тыс.р.
5)рэлевантныя выдаткі па артыкулу "Матэрыялы" 1560-156= 1404тыс.р.
Датычна агульнавытворчых выдаткаў можна сказаць наступнае. Калі прадпрыемства мае ўласны тарны цэх, то пэўную суму агульна-вытворчых выдаткаў яно будзе несці незалежна ад таго, якім чынам будуць задавальняцца патрэбнасці ў драўляных скрынках. Дапусцім, пастаянныя выдаткі тарнага цэха складаюць 448 тыс. р. у год і размяркоўваюцца паміж відамі вырабляемай прадукцыі прапарцыя-нальна асноўнай заработнай плаце вытворчых рабочых цэха. На долю аплаты працы за выраб ўказаных драўляных скрынак прыходзіцца 38% заработнай платы вытворчых рабочых тарнага цэха, што дазва-ляе вызначыць велічьшю агульнавытворчых выдаткаў у памеры 448x38: 100 = 170 тыс. р.
Уважаемый посетитель!
Чтобы распечатать файл, скачайте его (в формате Word).
Ссылка на скачивание - внизу страницы.