Определение неудовлетворительной структуры баланса и прогнозирование банкротства предприятия. Дисконтирование по простым процентам. Общие принципы управления пассивами. Системный подход к управлению пассивами (материал изложен белорусским языком), страница 5

Крэдытны рынак з'яўляецца асноўнай крыніцай кароткатэрмі-новых грашовых рэсурсаў. Аднак пры высокіх тэмпах росту працэнт-ных ставак камерцыйных банкаў выкарыстанне банкаўскіх крэдытаў становіцца не выгадным для акцыянераў, бо плата за крэдыты пера-вышае норму прыбытку на ўкладзены капітал у вытворча-гаспа-дарчую дзейнасць іх прадпрыемства. Зварот гэтых крэдытаў і выпла-та працэнтных ставак па іх зафіксаваны, таму іх нявыплата можа прывесці прадпрыемства да банкруцтва. Нават выпуск прывілейных акцый заключае ў сабе дадатковую фінансавую рызыку для ўладаль-нікаў звычайных акцый, паколькі па гэтых акцыях аб'яўленыя дыві-дэнды ў любым выпадку прыдзецца выплачваць.

Галоўным прынцыпам у вырашэнні задач кіравання пасівамі з'яўляецца прынцып дастатковасці рэсурсаў. Мабілізаваных рэсурсаў павінна быць столькі, колькі іх трэба для прыбытковай і ўстойлівай дзейнасці прадпрыемстваў. Таму адначасова з рэгуляваннем струк-туры актываў неабходна рэструктурыраваць пасівы, зніжаючы па магчымасці выдаткі на прыцягненне фінансавых рэсурсаў.

Другі прынцып заключаецца ў тым, што структура крыніц фі-нансавання дзейнасці прадпрыемства павінна быць адэкватнай струк-туры яго актываў, паколькі ад гэтага залежыць яго фінансавая ўстойлівасць. Напрыклад, крыніцай фінансавання асноўных сродкаў павінны быць доўгатэрміновыя пасівы, да якіх адносяцца ўласны капітал і доўгатэрміновыя пазыкі. Выкарыстанне для гэтых мэт ка-роткатэрміновых крэдытаў рызыкоўна, так як і выкарыстанне ўлас-нага капіталу для фінансавання бягучых актываў можа аказацца эка-намічна не рацыянальным.

Безумоўна, тут не можа быць адзіных для ўсіх выпадкаў рэкамен-дацый. Прыняцце адпаведных кіраўніцкіх рашэнняў павінна грунта-вацца на даставерным аналізе прыбытковасці і абарачальнасці асоб-ных груп актываў у цеснай сувязі з цэнамі і тэрмінамі залучэння капіталу. Напрыклад, рост крэдыторскай запазычанасці ва ўмовах інфляцыі паляпшае фінансавае становішча прадпрыемства, паколькі з яўляецца фактычна бясплатнай крыніцай сродкаў. Аднак гэты рост, з другога боку, павялічвае рызыку неплацёжаздольнасці і пры адсутнасці на прадпрыемстве абгрунтаванага кароткатэрміновага фінан-савага планавання і наяўнасці дэфіцыту высокаліквідных цякучых ак-тываў можа прывесці да банкруцтва.

Трэці прынцып датычыць выкарыстання пазыковых сродкаў. Суаднясенне паміж уласным і пазыковым капіталам павінна быць такім, каб можна было забяспечыць максімізацыю прыбытку прадпрыемства на ўласны капітал і яго фінансавую ўстойлівасць. Сувязь паміж структурай пасіваў і прыбыткам прадпрыемства дастаткова відавочна праяўляецца галоўным чынам у так званым "эфекце фінансавага рычага", адпаведна якому павышэнне нормы прыбытку на ўласны капітал магчыма дасягнуць шляхам выкарыстання пазыковых срод-каў пры ўмове, што працэнт па пазыках будзе меншым, чым рэнтабельнасць актываў прадпрыемства.

Пад рэнтабельнасцю актываў прадпрыемства або нормай прsбытку на ўкладзены капітал трэба разумець дачыненне балансавага прыбытку ў гадавым вылічэнні да сумарнай вартасці актываў. Рэнтабельнасць уласнага капіталу або норма прыбытку на ўкладзены капітал — адносіна чыстага прыбытку (пасля выплаты працэнтаў за крэдыты і падаткаў) да балансавай вартасці ўласных сродкаў.

31. Кіраванне структурай пасіваў

У працэсе кіравання фінансамі выкарыстоўваюцца такія прыёмы, як вытворчы і фінансавы леверыджы (рычагі). Выпгворчы леверыдж — патэнцыяльная магчымасць уплываць на валавы даход шляхсш змянення структуры сабекошту і аб"ёму выпуску. Пад структурайрай сабекошту маецца на ўвазе суаднясенне пастаянных і пераменных выдаткаў.

За кошт росту аб'ёмаў вытворчасці і рэалізацыі прадпрыемства мае магчымасць паменшыць цяжар пастаянных выдаткаў і па-вялічыць прыбытак. Аднак рост аб'ёмаў вытворчасці пры немагчы-масці паскорыць абарачальнасць цякучых актываў патрабуе па-велічэння іх аб'ёмаў, што не магчыма без адпаведных змяненняў аб'ёму і структуры пасіваў. Патэнцыяная магчымасць уплываць на прыбытак прадпрыемства шляхам змянення аб"ёму і структуры пасіваўносіць назву фінансавага леверыджа.

Больш дэтальна механізм уздзеяння вытворчага і фінансавага ле-верыджаў разгледзім ў наступным раздзеле дапаможніка, а ў гэтам раздзеле на лічбавым прыкладзе пакажам, што сукупнае ўздзеянне вытворчага і фінансавага леверыджаў не заўсёды вядуць да росту прыбытку прадпрыемства. Гэта сукупнае ўздзеянне абагульняецца фінансавай катэгорыяй, якая носіць назву вытворча-фінансавага леверыджа.

Вытворча-фінансавы леверыдж — метад кіравання актывамі і пасівамі шляхам выкарыстання ўзаемасувязі такіх паказчыкаў, як выручка, пераменныя і пастаянныя выдаткі, структура пасіваў і ца-на пазыковых сродкаў. Змяненне аб'ёму і структуры пасіваў заўсёды вядзе за сабой змяненне структуры сабекошту і аб'ёму выпуску..

Аднак нават пры эканамічна выгадным выкарыстанні пазыковых сродкаў іх не павінна быць вельмі шмат, паколькі павелічэнне долі пазыковых сродкаў у крыніцах фінансавання дзейнасці прад-прыемства непазбежна вядзе да павышэння яго залежнасці ад крэды-тораў. Павышаецца таксама рызыка для інвестытараў, якія ўклалі свае сродкі ў гэта прадпрыемства.

Велічыня суаднясення паміж уласным і пазыковым капіталам, якую можна прызнаць для канкрэтнага прадпрыемства нармальнай, залежыць ад цэлага шэрага макра- і мікраэканамічных асаблівасцей нацыянальных фінансаў, галін і відаў дзейнасці. Кожнаму прадпрыемству неабходна вызначыць суаднясенне ўласных і пазыковых срод-каў для канкрэтнага перыяду, якое забяспечыць дастатковую фінансавую ўстойлівасць і абарону інтарэсаў яго інвестытараў. У галінах з высокай абарачальнасцю актываў бяспечным можа быць значна больш высокі ўзровень запазычанасці ў параўнанні з галінамі з нізкай абарачальнасцю актываў.

Для акцыянерных таварыстваў важным з'яўляецца такі прынцып кіравання пасівамі, як забеспячэнне балансу зацікаўленняў асноўных удзельнікаў прадпрыемства. Розная зацікаўленасць удзельнікаў ак-цыянернага таварыства прымушае яго кіраўнікоў увесь час шукаць эфектыўныя кампрамісы. Галоўнае пытанне тут заключаецца ў струк-туры крыніц фінансавання, і ў першую чаргу ў структуры акцыянер-нага капіталу. Гэта абумоўлена размеркаваннем паўнамоцтваў акцыянераў па кантролі над прадпрыемствам. Любое змяненне структуры пасіваў так або інакш уздзейнічае на ступень задавальнення інтарэсаў удзельнікаў прадпрыемства.