Определение неудовлетворительной структуры баланса и прогнозирование банкротства предприятия. Дисконтирование по простым процентам. Общие принципы управления пассивами. Системный подход к управлению пассивами (материал изложен белорусским языком), страница 47

К риска. К риска =возм макс размер потерь/V соб фин ресю инв-ра.

Размер соб фин рес расчит по бал орг =ст-ть А –размер ДФО # допустим ст-ть инв. роекта сост 7000 м.р. а размер СФР орг 24315 м.р., то К риска сост 7000/24315=0,289. Считается, что К риска по инв-ям не д. превыш 0,3. В рез-те, когда К риска сост 0,7, то это говор, что реал такого инв проекта м  привести к банкр. ин-ра. На осн. К риска, разм инв. Pr по безриск. Инв-ях и ср рын норма на капитал расчит.

 Ур премии за риск=(ср рын нормы Pr на кап –ур. инв. Pr по безриск инв)*К риска.

# в нашем примере (60-48)*0,289=3,456=0,035. След элем инв Pr явл ликвидность инв-ий. В св. с этим необх ур. дох-ти инв-ий необх ур увел на размер премии за ликвид –дополн доход, котор предусм в расч. эфф-ти инв-ий, с целью компенс. риска возм потерь, в том случ когда ин-р вынужден. б на опред этап инв. проекта его продать. Инв-ии подразд: 1) увел ликвид 5% премия; 2) ликвид; 3) ср. ликвид; 4) слаболиквидн сувел 20%. В завис от указ диффер инв. проектов устан и премии за ликвид.

Учитыв все элем инв Pr его ур-нь расч. Ур. инв Pr =реалМНPr на кап+размер инф-й премии, премия за риск, премия за ликвид.

#0,073+0,407+0,035+0,05=0,565=56,5%. P.S. проект увел. ликв-ый. Расчит ур-нь показ не ту дох-ть, котор получ инв-р от реал этого проекта, а ур дох-ти, котор он хотел бы получ на влож в инв-и кап.После этих расчетов опред: -возм. реал дох-ть инв. проекта, котор сравн с ожид разл на основ сравн приним реш об возмож инв-ия ср-в.

4. Принципы принятия инвестиционных решений

Прыняцце інвестыцыйных рашэнняў грунтуецца на параўнанні інвестыцыйных выдаткаў і будучых паступленняў. Працэс прыняцця рашэння адносна інвестыцый патрабуе апрацоўкі разнастайнай інфармацыі і ажыццяўдення вялікай колькасці складаных разлікаў. Агульным для ўсіх варыянтаў інвесціравання з'яўляецца параўнанне патокаў грашовых сродкаў у розныя перыяды часу.

Паколькі інвесціраванне — гэта працяглы працэс прьшяцця інвестыцыйных рашэнняў, то неабходна параўноўваць вартасць грошай на пачатак інвестыцыйнага працэсу з іх вартасцю ў зваротным патоку. Для гэтага сумы інвестыцыйных выдаткаў i даходаў павінны быць абавязкова прыведзены да цяперашняй вартасці. Нават інвестыцьйныя выдаткі ў большасці выпадкаў не з'яўляюцца аднаразовымі, а ажыццяўляюцца на працягу некалькіх этапаў.

Таму ўсе настугшыя этапы выдаткаў, за выключэннем першага, а таксама паток даходаў па этапах яго атрымання, з дапамогай дыскантавання прыводзяцца да цяперашняй вартасці. Параўнанне трэба ажыццяўляць практычна няспынна:перад інвесціраваннем;у ходзе інвесціравання;пасля інвесціравання.

Ад правільнасці ацэнкі інвестыцыйных праектаў залежыць выжыванне прадпрыемства ва ўмовах рынку. Правільнасць ацэнкі залежыць ад дакладнасці сабранай інфармацыі, правільнасці складзенага прагнозу рынкавай кан'юнктуры на будучыню, гібкага бягучага карэкціравання інвестыцыйнай палітыкі.

Асноўнымі крыніцамі фінансавання ўзнаўленчых працэсаў прадпрыемства з'яўляюцца яго ўнутраныя і знешнія крыніцы. Да ўнутраных крыніц адносяцца прыбытак і амартызацыя, да знешніх - фінансавы рынак і бюджэтныя асігнаванні. Апошняя крыніца для сістэмы спажывецкай кааперацыі не ўласціва, паколькі спажывецкая кааперацыя дзяржаўньш бюджэтам не фінансуецца. Сучасная эканамічная кан'юнктура не дае магчымасці эфектыўна выкарыстоўваць ні адну з гэтых крыніц.

Доўгi час пануючае становішча займала канцэпцыя, якая трактавала амартызацыю як крыніцу ўзнаўлення зношаных аб'ектаў асноўных сродкаў. Нават зараз, нягледзячы на высокі ўзровень інфляцыі, абмяркоўваюцца пытанні аб канцэнтрацыі амартызацыйных адлічэнняў на асобных банкаўскіх рахунках. Аднак вяртанне да такога падыходу кіравання інвестыцыйнай палітыкай прывядзе да поўнага абясцэньвання гэтых сродкаў.

Амартызацыя абслугоўвае абарот капіталу і кампенсуе яго. Налічаная амартызацыя паказвае кампенсацыю капіталу, затрачанага на стварэнне і набыццё актываў, якія пераносяць сваю вартасць на гатовы прадукт па частках у запежнасці ад часу фізічнага і маральнага зносу. Перанясенне вартасці гэтых актываў азначае, што яны перайшлі са сберы вытворчасці ў сферу абарачэння. У кругаабароце маёмасці прадпрыемства гэта метамарфоза капіталу сведчыць аб паступовым вяртанні імабілізаваных сродкаў на набыццё і стварэнне асноўных фондаў у абаротныя сродкі.

У сувязі з гэтым сума амартызацыйных адлічэнняў, трапляючы ў абаротныя сродкі, пачынае самастойны рух, які ужо не звязаны з асноўнымі фондамі. Гэтыя сродкі могуць накіроўвацца на новыя капітальныя ўкладанні, у фінансавую сферу на набыццё акцый і іншых каштоўных папер, на аплату абаротных актываў або заставацца свабоднымі.

Больш рэальнай крыніцай інвестыцыйных рэсурсаў з'яўляецца прыбытак прадпрыемства, аднак высокія тэмпы інфляцыі прымушаюць прадпрыемствы значную частку атрыманага прыбытку накіроўваць на папаўненне абаротных сродкаў. Па гэтай прычыне камерцыйныя банкі стараюцца пазбегнуць выдачы доўгатэрміновых крэдытаў, што ва ўмовах вялага стану фондавага рынку садзейнічае інвестыцыйнаму спаду ў эканоміцы. У сувязі з гэтым прыняцце рашэння адносна інвестыцый у сучасных умовах гаспадарання патрабуе сур'ёзнага эканамічнага абгрунтавання.

Для ацэнкі і адбору прапаноў па доўгатэрміновым ўкладанні сродкаў выкарыстоўваюцца метады аналізу эфектыўнасці капіталаўкладанняў. Эканамічны аналіз эфектыўнасці магчымых капіталаўкладанняў прадугледжвае выбар найлепшых аб'ектаў і спосабаў фінансавання. Пры выбары прапаноў па інвесціраванню сродкаў даводзіцца меркаваць аб падзеях, якія яшчэ не адбыліся і аб якіх яшчэ няма дакладнага ўяўлення. Задача фінансавага менеджэра заключаецца ў звядзенні да мінімуму мажлівасці памылкі.

Выбар найбольш эфектыўнага спосабу інвесціравання сродкаў пачынаецца з дакладнага выдзялення ўсіх магчымых альтэрнатыўных варыянтаў. Адсутнасць альтэрнатыўных варыянтаў інвестыцый прымушае прымаць адзіны варыянт, эфектыўнасць якога няпэўная. Асабліва няпэўнай з'яўляецца ацэнка доўгатэрміновых праектаў, што абумоўлена складанасцю распрацоўкі прагнозаў на працяглы тэрмін і невысокай імавернасцю іх выканання. Чым большы адрэзак часу, тьш меншая імавернасць інвестыцыйнага прагнозу. Менавіта таму ўмельства прагназавання доўгатэрміновых інвестыцый параўноўваюць са стральбой па бягучай мішэні.