Аўтар дадзенай манаграфіі Пётр Фёдаравіч Лысенко доўгія гады займаўся даследаваннем старажытных гарадоў паўднёвай і цэнтральнай Беларусі: Брэста, Турава, Пінска, Слуцка, Давыд-Мястэчка і інш. Падрахункам дадзеных даследаванняў можна лічыць апублікаваную ім манаграфію.
Дадзеная кніга прысвечаная даследаванню аднаго з старажытнаславянскіх плямёнаў. З старажытных летапісаў нам вядома, што ў X--XIII стст. селішча паўднёвай Беларусі (дрыгавічы) рассялілася "паміж Прыпяццю і Дзвіною". Трэба было пазнаць, ці сапраўды яно пражывала ў гэтых межах. Папярэднімі даследаваннямі былі выяўленыя спецыфічныя, уласцівыя толькі дрыгавічам, жаночыя ўпрыгожванні. Гэта былі каралі: на металічным каркасе з чырвонага меднага дрота былі напаяныя кавалачкі срэбных зерняў. Менавіта па гэтых прадметах, знойдзеным у жаночых пахаваннях, мы вызначылі тэрыторыю засялення дрыгавічаў: усходняя мяжа па Дняпры, паўночная мяжа, пачынальна ад Гародні і да Дняпра, паўднёвая - прыкладна па сучаснай мяжы Беларусі, а заходняя... вось тут нам мелася быць вырашыць яшчэ адзін спрэчнае пытанне.
Адны навукоўцы лічылі, што заходняя мяжа рассялення дрыгавічаў праходзіла зблізку Пінска, па абрысе Выганашчанскіх балотаў, іншыя - што падзел неабходна весці па Заходнім Бузе. Былі і сцвярджэнні, што Бярэсьце заснавалі жыхары Кіеўскага і Тураўскага княства, і нават што горад першапачаткова прыналежыў польскаму каралеўству. У сярэдзіне XX стагоддзі шматлікія польскія гісторыкі лічылі Бярэсьце польскім горадам. Нам мелася быць канчаткова высвятліць, хто жа ўсёткі заснаваў гэты горад: усходнія або заходнія славяне. Раскопкі курганных пахаванняў на Захадзе Беларусі і даследаванне Бярэсьця паказалі, што тут жыла ўсходнеславянскае насельніцтва, а менавіта ДРЫГАВІЧЫ. Якое значэнне мае такую выснову? Мы ўдакладнілі мяжу рассялення нашых продкаў, а, значыць, даказалі, што Бярэсьце заснавалі і засялялі менавіта яны. Усведамленне таго, што мы жывем не на чужы -- на роднай зямлі, важна, я думаю, для кожнага беларуса.
Іншая задача публікацыі - удакладненне часу ўзнікнення гарадоў на тэрыторыі Беларусі, як сведчанне высокага ўзроўня развіцця насельніцтва. Упершыню ў летапісы Бярэсьце згадваецца ў 1019 году, але напэўна горад існаваў некаторы час да гэтай даты. А значыць, на тэрыторыі Беларусі горада з'явіліся не пазней, чым ва ўсходняй Еўропе. З'яўленне дадзенай манаграфіі выклікала даволі вялікая цікавасць у грамадстве.
Гэта гаворыць аб тым, што наша навука запатрабаваная і карысная. Археалагічныя калекцыі, знойдзеныя пры раскопках, сёння захоўваюцца ў музеях: у Пінску, у Бярэсьце, у Слуцку. Судотык з старажытнымі знаходкамі, вывучэнне гістарычных матэрыялаў, усведамленне таго, што нашы продкі былі пісьменнымі, культурнымі, добра валодалі рамёствамі, мелі гандлёвыя і культурныя сувязі з падаленымі і замежнымі краінамі, не можа не выхаваць у падрасталага пакалення пачуццё гонару за свой народ.
[3] (Лысенко П.Ф., 1991 Дреговичи. Мн. 1996г.)
3.Напiсаць даклад на тэму «Гiстарычны партрэт Гедымiна»
Гедымiн
Жыццё i прауленне Гедымiна за адсутнасцю дастатковай колькасцi гiстарычных крынiц ахутана таямнiцамi i невядомасцю.
У беларускiх летапiсах Гедымiн названы сынам Вiценя. Доугi час так i лiчылася. Аднак у 19 стагоддзi, калi былi надрукаваны лiвонскiя акты, то высветлiлася, што у лiсце рыжскага магiстрата да Гедымiна у 1322 годзе ён названы братам Вiценя. [4, cтр.191]
З самага пачатку свайго праулення Гедымiну давялося весцi вайну з крыжакамi. Зiмой 1316 года маршал Генрых фон Плоцке здзейснiу паход у воласць Пастовiя i забiу, узяу у няволю 500 чалавек. Крыжацкiя паходы адбывалiся i у 1317 годзе. Летам крыжакi спуштошылi воласць Поуграда i штурмавалi замак Гедымiна , але былi адбiты. У вераснi Генрых спалiу пасля няудалага штурмуВялоны замкавае прадмесце. Напады на гэты замак пауторылiся у 1318 i 1319 гадах. У 1320 годзе ордэнскае войска на чале з ваяунiчым маршалам пайшло рна Жамойць.
Уважаемый посетитель!
Чтобы распечатать файл, скачайте его (в формате Word).
Ссылка на скачивание - внизу страницы.