Понятие последовательных и параллельных интерфейсов. Защита электронных ИМ при работе на индуктивную и емкостную нагрузку. Гальванически развязанные цепи, страница 3

У ланцугах сінусаідальнага току дыёдныя ці стабілітронныя схемы абароны не выкарыстоўваюць у сувязі з вялікім прамым токам праз гэтыя элементы пры змене знака напружання, а абарону ад індуктыўных выкідаў напружання ажыццяўляюць пры дапамозе кандэнсатара (мал. 130). Кандэнсатар у схемах абароны на мал. 130а і б падтрымлівае пастаяннае напружанне на зацісках рэальнай шпулі LLRL, падаўляючы індуктыўны выкід напружання пры адключэнні току. Рэзістар R1 засцерагае камутатар пры замыканні ад вялікага зараднага току кандэнсатара, таму ён патрэбны пры малым супраціўленні ключа ў замкнутым стане. Прызначэнне R1 і C у схеме на мал. 130в аналагічна іх прызначэнню ў папярэдніх схемах.

58 Схемы защиты электронной аппаратуры и элементов.

Паколькі часцей сустракаюцца перагрузкі, звязанныя з перанапружаннямі па сетцы сілкавання, то на мал. 127 прыведзены сістэмы абароны ад гэтых перанапружанняў. Засцерагальнік разлічваюць такім чынам, каб яго ток быў большы за намінальны і меншы за максімальна дапушчальны ток прылады. З улікам пераходных працэсаў замест намінальнага патрэбна ўжываць максімальны ток гэтага працэсу, які параўнальны ці перавышае максімальна дапушчальны ў стацыянарным рэжыме работы. Для нагрузак падобнага тыпу (напрыклад, электрарухавікоў) ужыванне плаўкіх засцерагальнікаў малаэфектыўнае.

Недахопам паслядоўнай абароны плаўкім засцерагальнікам з’яўляецца адсутнасць рэагавання пры кароткачасовых павышэннях напружання сеткі. З гэтай прычыны першасныя абмоткі трансфарматараў правяраюць на прабой другасным напружаннем 1500 В пры намінальным напружанні сеткі 220 В. Больш надзейнымі з’яўляюцца схемы камбінаванай абароны першаснай абмоткі трансфарматара, прыведзеныя на мал. 127б і в. Паколькі плаўкі засцерагальнік пры спрацоўванні дыністараў ці стабілітронаў выходзіць са строю, то ў апошні час замест яго выкарыстоўваюць засцерагальнік з самааднаўленнем, які ўяўляе сабой хуткадзейны варыстар. Дыністары і стабілітроны павінны быць разлічаны такім чынам, каб іх напружанне спрацоўвання было вышэй за максімальна дапушчальнае напружанне на першаснай абмотцы, а максімальны ток – вышэй за ток засцерагальніка. Таму апошнія схемы абароны патрабуюць высакавольтных дыністараў альбо стабілітронаў з вялікім максімальным токам. У сувязі з вялікім коштам такіх элементаў гэтыя схемы не знайшлі шырокага выкарыстання. Агульным недахопам усіх пералічаных схем з’яўляецца адсутнасць абароны сеткі ад уздзеяння імпульсных токаў першаснай абмоткі ў выпадку работы трансфарматара на імпульсную нагрузку (напрыклад, выпрамляльнік з вялікай ёмістасцю фільтра ці кіруемы тырыстарны выпрамляльнік). Таму на практыцы ўжываюць схему з уваходным фільтрам, прыведзеную на мал. 127г, якая засцерагае спажыўца ад кароткачасовых павышэнняў напружання ў сетцы сілкавання, а сетку ад імпульсаў току першаснай абмоткі трансфарматара. Непасрэдная абарона ад перагрузкі рэзістараў RL₁ і RL₂ ажыццяўляецца паслядоўным метадам пры дапамозе засцерагальнікаў FU2 і FU3.

Калі крыніцай сілкавання з’яўляецца паніжанае напружанне другаснай абмоткі трансфарматара ці нестабілізаванае пастаяннае напружанне з магчымымі кароткачасовымі высакавольтнымі ўсплёскамі (напружанне сеткі сілкавання аўтамабіля), то для абароны нагрузак малой магутнасці па напружанні ўжываюць паралельныя схемы на мал. 128. Сістэмы аховы на мал. 128в, г з’яўляюцца трыгернымі, пасля спрацоўвання яны не вяртаюцца ў першаснае становішча пры заканчэнні дзеяння перагрузкі да выключэння крыніцы EL. Схемы абароны на мал. 128г і д спрацоўваюць па току праз нагрузку пры дасягненні напружаннем на Rb велічыні 0,7 В, пры якой адкрываецца VT1. Пры спрацоўванні VT1 адкрываецца альбо закрываецца VT2 на мал. 128г і д адпаведна. Паслядоўная сістэма абароны, падобная да прыведзенай на мал. 128д, выкарыстоўваецца ў інтэгральных стабілізатарах.