Вольная барацьба. Эпізоды сутычак па вольнай барацьбе. Фотаздымкі Даниэллы Хобейка з сайта Amateur Wrestling Photos

Вольная барацьба - від спартыўнага адзінаборствы , у якім яго ўдзельнікі імкнуцца паваліць адзін аднаго на зямлю , абезрухоміць суперніка або пакласці яго / яе на лапаткі ( pin ) , атакуючы часткі цела суперніка з дапамогай рук і ног , а таксама выкарыстоўваючы корпус. Вольная барацьба - гэта адзінаборства без прымянення удараў. Вольная барацьба звычайна разглядаецца як адзін з відаў аматарскай барацьбы (у супрацьлегласць прафесійнай барацьбе ці рэслінг , які ўяўляе сабой не спорт , а атлетычнае шоу ) . Барацьбіты -вольнікі з'яўляюцца аматарамі пастолькі , паколькі гэты занятак іх не корміць як баксёраў -прафесіяналаў або Реслера - шоўменаў . Два блізкіх выгляду спартыўнай барацьбы , вольная і грэка -рымская ( класічная ) адбыліся ад антычнай алімпійскай барацьбы . У той час як грэка -рымская барацьба больш захавала старажытныя осебенности , вольная барацьба ўвабрала ў сябе і іншыя традыцыі , напрыклад , запазычыўшы сёе-тое з ланкаширской барацьбы , папулярнай у Англіі.

Эпізоды сутычак па вольнай барацьбе .

Фотаздымкі Даниэллы Хобейка з сайта Amateur Wrestling Photos

Каб паглядзець фота ў зыходным фармаце , пстрыкніце на малюнак

Барацьба ў стойцы

Пераход з стойкі ў партэр

Барацьба ў партэры

Барацьба за тушы

Эпізоды сутычак дзяўчынак і хлопчыкаў малодшага сярэдняга школьнага ўзросту

Фатаграфіі з сайта Amateur Wrestling Photos

Каб паглядзець фота ў зыходным фармаце , пстрыкніце на малюнак

Вольная барацьба адрозніваецца ад грэка -рымскай ў асноўным тым , якія часткі цела задзейнічаны ў паядынку - у грэка -рымскай барацьбе дазваляецца захопліваць суперніка толькі вышэй за пояс і выкарыстоўваць для захопаў і атакі толькі рукі . У адрозненне ад грэка -рымскай , у вольнай барацьбе дазваляецца выконваць падножкі , падсечкі і захопы за ногі . У партэры дапускаецца пераварочваць суперніка на спіну , выкарыстоўваючы для гэтага любыя захопы , абхопе і дзеянні рукамі і нагамі.

Грэка -рымская барацьба патрабуе вялікай сілы тулава , і яна не не атрымала шырокага распаўсюджвання сярод жанчын , таму , калі гаворыцца пра жанчын , то ў назве гэтага віду спорту часта апускаюць слова " вольная " , называючы яе проста жаночай барацьбой .

Першапачаткова , барацьба як спорт , адпачынак і адначасова трэніроўка з'яўлялася чыста мужчынскім заняткам. Жанчыны рэдка змагаліся , хоць маюцца сведчанні з розных гістарычных перыядаў пра жанчын - змагароў (самыя старажытныя вядомыя нам і найбольш знакамітыя жанчыны - змагары - спартанскія дзяўчаты). Пачынаючы з пачатку 20 стагоддзя , жанчыны сталі актыўна ўдзельнічаць у спаборніцтвах па барацьбе і ў паданнях з барацьбой - ад цыркавых арэн да спартыўных залаў. У другой палове 20 стагоддзя вольная барацьба стала адным з самых папулярных у жанчын выглядам спартыўнага адзінаборствы ( сярод еўрапейскіх відаў ) . Да 1980- м гадам жаночая вольная барацьба атрымала прызнанне ва ўсіх частках свету і, у рэшце рэшт , у 2004 годзе была ўключана ў праграму алімпійскіх гульняў , стаўшы трэцім жаночым алімпійскім адзінаборствам (пасля дзюдо і таеквондо ) .